Enrico Crivellaro is samen met Kirk Fletcher en Alex Schultz één van de meest gevraagde blues gitaristen in het circuit en het siert Enrico dat hij zelden of nooit zelf in de schijnwerpers wil staan.  Wanneer je het voorrecht hebt gehad om te leren van Duke Robillard, Ronnie Earl en Kenny Burrell en je hebt daarbij nog de genen in je bloed om het te kunnen moet je als gitarist het zonder moeite waar kunnen maken.

Enrico is steeds even vriendelijk en een graag geziene gast ook hier in België want onder de dankbetuigingen vinden we ook dat Aarschots koppel terug, namelijk Bruno Verhoeven samen met ons Vivke. Veel materiaal als soloproject brengen deze bescheiden ‘cracken’ zelden uit en het is daardoor een heugelijk feit wanneer ze dan een album op de markt gooien. We hebben nog maar pas het ‘live’ album van het OFF Festival beschreven dat hij samen met raphael Wressnig opnam en dan komt nu op het stapeltje de Mojo Zone te liggen.

Deze ‘Mojo Zone' telt 11 tracks waarvan er 8 eigen composities zijn en de andere drie als een soort eerbetoon dienen. Samen met de drie covers als ‘Midnight Blue’ van Kenny Burrell, de uitzonderlijke ‘Guitar Rumba’ van de ondergewaardeerde Earl Hooker (1929-1970) en ‘Come On In This House’ van Mel London (1932-1975)worden er ook wel enkel nummers opgedragen aan collega’s.

Voor sommige is een album vol instrumentaaltjes niet aangenaam voor mij is dit een geschenk uit de hemel want wat is er mooier dan blues en funky jazz die zo puur klinkt. Neem nu het ingetogen ‘Last Night In Atlanta’ dat door Enrico volledig wordt opgedragen aan de betreurde Sean Costello (1975-2008), de sympathieke blues entertainer die ons spijtig genoeg onder triestige omstandigheden ons vorig jaar heeft verlaten…respect man!

Ook prachtig is het ‘Midnight Blue’ van Kenny Burrell,één van de betere jazzgitaristen nog in leven, waarop Pietro Taucher op de hammond hemels klinkt en wie al een paar decennia een vriend blijkt te zijn van Enrico. ‘Come On In This House’ zoals vermeld van Mel London is een nummer waarvoor Mel de inspiratie haalde bij Ronnie Eal, Byther Smith en Magic Sam.

Eén van de favoriete gitaren waarop Enrico zijn kunnen ten beste geeft is zonder meer de ‘Danelectro’, een barritone met een dubbele ‘neck’,dit instrument wordt bovengehaald om er het nummer ‘Dano-mite’ mee te spelen en is tevens de afsluiter van dit album. ‘Blues For Larry Johnson’ heeft Crivellaro geschreven voor Larry Johnson, iemand waarvoor Enrico zijn bewondering niet onder stoelen of banken steekt.

Sterk album met de gekende ingrediënten van blues en funky jazz en zo mogen er nog een paar volgen…